Dopaminerestjes.

Mijn woning huisvest een imposante boekenkast. Het grootste gedeelte is gevuld met Nederlandse literatuur, verder vind je er een paar dode Russen, en een noemenswaardig aantal boeken over de werking van de hersenen bij schizofrenie. Kennis is al sinds mijn eerste psychose mijn wapen geweest. Ziektebesef komt (in mijn geval) pas echt tot stand wanneer je de ziekte an sich leert begrijpen; het verdiepen in de werking van de neurotransmitters die je het hoofd op hol brengen. Zo leerde ik dat bij mijn ziekte het vooral de dopamine is die zich ontregelt, met de serotonine als haar handlanger.

Het irritante van neurotransmitters is dat ze een rol een spelen bij alles wat er in je lijf/hoofd/geest gebeurt. Ben je zenuwachtig of opgewonden? Ben je verdrietig, met of zonder goede reden? Ben je verliefd? Bij al deze dingen spelen die verdomde hoofdstofjes een rol. Ons brein is een wirwar van connecties, van substanties, die ons als mens in z'n geheel beïnvloeden.

Gister sprak ik met een goede vriend over de gruwelijkheid van het universum. Hoe kan het dat een persoon verliefd wordt op een ander, en dat die ander dat gevoel niet kan beantwoorden? Hoe kan het dat twee mensen de diepste connectie ervaren, en dat het tussen beiden niet werkt, om interne of externe redenen? Het was een fijn gesprek en we staken meerdere malen deze avond een middelvinger op naar de hemel.

Ik heb het altijd wonderbaarlijk gevonden hoe je als mens een connectie ervaart met andere mensen. En vooral hoe die connecties verschillen. Ervaar je met de een een diepere band op spiritueel vlak, kan je met de ander uren over politiek ouwehoeren (dit laatste is mij nog nooit gebeurd, wat meer te maken heeft met mijn onwetendheid/desinteresse). En soms, heel soms, ontmoet je iemand bij wie je op vrijwel alle vlakken lijkt te verbinden; een zielsverwant.

Het universum besloot mij in al haar gruwelijkheid verliefd te laten worden op een zielsverwant. Een waarbij het om externe redenen gaat eindigen in drama en gebroken harten. Misschien dat er ook interne redenen zijn, maar de tijd die ons samen rest zal niet volstaan; we zullen er nooit achter komen. Hij vertrekt over exact 1 week. En waarschijnlijk zal ik hem niet meer terugzien.

Ken je dat gevoel? Dat je alle regels en wetten die je jezelf hebt opgelegd overboord flikkert in een oogopslag? Van zo klein als niet in huis roken, tot zo groot als nooit meer verliefd worden op een buitenlander.

Ik probeer maar te genieten. Van het leven met al haar ingewikkelde aspecten. Van een liefde die te mooi lijkt om waar te zijn. Van een hart dat, voor de zoveelste keer, breekt en herstelt. Het is wat harten doen. Wat mensen doen: ze verkruimelen in duizend stukjes, ze voelen aan alsof het onherstelbaar beschadigd zijn, om vervolgens op te krabbelen. Te helen. Zoals we zeggen: alles kan kapot. Zo kan ook alles weer heel worden. Althans, dat geloof ik graag

Levens zijn er om te verbinden, Mensen zijn er om te versmelten. Ik prijs me zo intens gelukkig met de connecties en verbintenissen die ik over de laatste jaren ben aangegaan met een breed scala aan idioten, die ik godzijdank "mijn vrienden" mag noemen. Ze steunen me waar ze kunnen. Ik steun hen waar ik kan. In zoverre moet ik mijn excuses aanbieden voor die hemel-middelvinger; ik heb het niet zo zwaar.

Wat blijft er over als de storm is gaan liggen? Wat resteert er hier wanneer hij straks weg is, en mijn hoofd tot rust zal komen?

Een vlaag van geproefd geluk, vervagend in een duisternis. Het heelal, met al haar sterren. De biologie, die ervoor zorgen zal dat hij en ik verliefd worden op een ander.

Dopaminerestjes.