Heikel punt.

Voeten in de aarde doch

net niet diep genoeg het diepgewortelde te ontwortelen Goed volk, zei hij en ik voel dan het mes weer steken rafelige randen van dat wat ooit was en wat er overblijft in hier/nu Resten en residu met name in het lijf (want: verklaar dat bloed maar eens) van wat God voor mij in petto had met zijn discipelen van straf verpakt in de woorden van “wij zullen voor je bidden, kind" Maar het kind in mij plus het kindje in mij gestorven aan een dood van duizend zonden weggetikt en weggecijferd voor de mooiste hemelpoort Maar niet hij, och nee, och nee goed volk, zei hij eer hij de wapens trok en ik verlangde naar de zuiverste rechtvaardigheid verleden daargelaten althans dat dacht ik dan en dan zijn er altijd nog de woorden en het gebrek daaraan was dit het dan? het lijstje van die rare koffie

moest ik dat nu echt ervaren

een tikkeltje bezeten, loerend

in de achteruitkijkspiegel?

Het antwoord lijkt

angstvallig veel

op een

volmondig