Over leven.

Een van mijn favoriete uitspraken moet toch wel zijn; leven en laten leven. Met name omdat deze zin doet vermoeden dat het leven makkelijk is. In ieder geval dat het dat zou moeten zijn. Iemand anders laten leven is hierin net zo vanzelfsprekend als het leven van het eigen leven; het doorademen, het niet sterven.

Toen mijn vader in coma lag, na het motorongeluk van alweer bijna 2 jaar geleden, en het de vraag was of hij het zou redden, kreeg deze uitspraak voor mij nieuwe betekenis. Blijkbaar is je leven leven niet genoeg om ook een ander te laten leven, in leven te houden. Daarnaast wist ik niet goed of ik zelf nog leefde, of althans, of ik het leven kon blijven doorzetten wanneer het zijne zou eindigen, Mijn leven veranderde in overleven.

In de angst dat hij het niet zou halen, raakte ik regelmatig in paniek, en bovenal; had ik gevoel dat ik een constante strijd leverde met mezelf, met een zo mogelijke God, en met de rechtvaardigheid. Ik ploeterde en streed de hele dag en nacht, en ik was bang dat wanneer ik op zou geven, niet alleen hij, maar ook ik, zou opgaan in het niets.

Toen ik in de 3e of 4e week na het ongeluk op de bank ging zitten in mijn woning, was het zover: ik ging opgeven. Ik was te moe en te lamgeslagen om nog weerstand te bieden aan de strijd. Ik telde af van 10 tot 0, wachtende op de implosie die mij naar het oneindige zou brengen. Bij 0 aangekomen, gaf ik op. Die bewuste keuze zou ons beiden naar de eeuwigheid geleiden.

En.... er gebeurde... niets.

Mijn verbazing was gigantisch. Hoe kon het toch zijn dat, wanneer een mens het voor eens en voor altijd opgeeft - of in ieder geval in het hier en nu (wat op hetzelfde neer komt) - niet van de aardbodem verdwijnt? Ik had op z'n minst een soort tweede oerknal verwacht; een zwart gat dat mij zou opslokken en alles om me heen zou vernietigen. Of misschien een soort apocalyps. waarin de wereld en de mensheid zouden strijden om elkaar uit te roeien. Iets met een hoop bloed, ellende en lijden. En heldhaftige, knappe mannen, die ten strijde zouden trekken om de arme, bange mensen te redden, waarna ze de laatste overgebleven vrouwen zouden bezwangeren om de wereld opnieuw op te bouwen.. En och, als dat allemaal wat te groots gedacht was, had in ieder geval mijn leven daar moeten stoppen. Gezien ik nog nooit in mijn leven echt had opgegeven, was het minste wat dat leven kon doen mij doen verdwijnen op het moment dat ik de strijdbijl naast me neer zou smijten. Maar nee...

Onze perceptie draait in de meeste gevallen en doorgaans continue om onszelf heen. In de wereld van Karel, is Karel het middelpunt. Het doet me denken aan de tijd waarin men geloofde dat de zon om de aarde draaide, want; hoe kan het dat niet wij, maar de zon het middelpunt van ons universum is? Dat Karel deel uitmaakt van een groter geheel, en dat het niet louter bestaat uit zijn eigen middelpunt, sterker nog, dat hij onderdeel is van een gehele aarde die ook nog eens om de zon heen draait, is haast onvoorstelbaar. Het is een herkenbaar en logisch fenomeen. We zijn immers altijd alleen met onze eigen gevoelens en gedachten; eigenlijk is ons eigen brein een wereld op zichzelf. Een complete planeet waarop een boel leeft en doodgaat. Waarop de evolutie altijd doorgaat. Waarop er soms anarchie heerst, en soms de macht wordt gegrepen door een dictator. Waarop gestreden wordt voor stemrecht en democratie. Waarop je moet leven, en moet laten leven.

Misschien was het dat, die wereld die mijn hoofd is, waarvan ik had verwacht dat zij zichzelf zou vernietigen toen ik op die bank neerplofte. Mijn middelpunt, mijn eigen zijn, mijn eigen leven dat ik op dat moment niet meer aan had gekund.

Je ziet het bij de stervenden; zij die nog lang niet klaar zijn met het leven, hebben een langer ziektebed dan diegenen die - door hun ziekte, of andere redenen - opgeven. Wanneer een mens niet meer wil strijden, volgt de dood vaak sneller. Wanneer je begin 30 bent en fysiek gezond, werkt het niet zo. Helaas of Godzijdank.

Mijn vader was er zo eentje die van het leven hield. Die nog niet klaar was om op te geven. Ook zijn leven veranderde een behoorlijke tijd in overleven, maar hij redde het; beter dan wij eigenlijk allemaal hadden kunnen hopen.

De wereld draait verder. Met daarin alle mini-werelden die de hoofden van de mensen zijn. Mijn eigen mini-wereld, die op die dag in September 2018 had moeten imploderen, gaat door met het denken en het voelen.

Over doodgaan.

Over leven.